Category teoria-i-praktyka

Potrzeby afiliacji (przynależności do grupy) wiążą się ze społeczną naturą człowieka i przejawiają w poszukiwaniu pozytywnej więzi z innymi ludźmi. Kształtują się od wczesnego dzieciństwa. Początkowo podstawową rolę odgrywa więź z matką i ojcem, później szkolne oraz pozaszkolne kontakty z rówieś- nikami. W kontaktach społecznych doznajemy uczuć koleżeństwa, przyjaźni i miłości.

W przypadku rekrutacji wewnętrznej podstawowe znaczenie ma bezpośredni kontakt z kierownikami liniowymi ds. personelu na niższych szczeblach drabiny hierarchicznej. Najczęściej dyrektor personalny rozsyła do komórek organizacyjnych listy informujące o wakacie (wakatach). Skuteczną metodą bywa też skorzystanie z prasy wewnętrznej (własna gazeta) lub ogłoszenia na tablicach ogłoszeń.

Kształcenie i rozwój to elementy systemu personalnego mające na celu uzupełnianie wiedzy oraz doskonalenie umiejętności i kompetencji niezbędnych do prawidłowego wykonywania zadań na obecnym i (lub) przyszłym stanowisku pracy. Sprzyjają również poszerzaniu horyzontów poznawczych pracowników, rozwijaniu innowacyjności, przedsiębiorczości itd.

Konieczne jest stosunkowo szybkie wzmacnianie zachowań. Porównajmy wartość motywacyjną dwóch systemów wynagradzania. W pierwszym, pieniądze (lub czeki) wypłacane są po każdym tygodniu pracy, w drugim – raz w miesiącu. Pracownik otrzymując wypłatę częściej (mimo iż jest ona mniejsza) bardziej czuje związek pomiędzy ilością i jakością pracy oraz płacą. Wysokość wynagrodzenia informuje o tym, jak kierownictwo ocenia jego aktywność. Stwarza to podstawę przyszłej i stosunkowo szybkiej zmiany zachowań. (Oczywiście dotyczy to systemów wynagradzania, w których istnieje ścisła zależność tych dwóch elementów. Tam, gdzie płaci się jedynie za przebywanie w firmie, wskazane różnice nie mają większego zmaczenia.)

Tworzenie i wdrażanie planów i programów działania w zakresie obsady, oceny, wynagradzania i rozwoju. Kontrola i ocena planów oraz programów – odpowiedź na podstawowe pytanie: czy cele zostały osiągnięte (w jakim stopniu)? A oto przykładowe kryteria oceny realizacji planu:

Następnym krokiem jest analiza otoczenia w kategoriach szans i zagrożeń. Sięgamy w tym celu po prognozy istotnych trendów. Rozpatrujemy każdy z tych trendów z punktu widzenia misji naszej organizacji. Co jest dla nas szansą, a co zagrożeniem? Co budzi nasz optymizm, a czego się obawiamy?

W sesji treningowej bierze udział od kilku do kilkunastu osób. Ich dobór zależy od konkretnego celu treningu i jest dokonywany przez osobę prowadzącą. W skład grupy mogą wchodzić menedżerowie z jednej lub kilku organizacji, osoby zajmujące te same lub różne stanowiska kierownicze. Jeśli celem treningu jest podniesienie ogólnej wrażliwości w kontaktach międzyludzkich, to grupa tworzy się w zasadzie automatycznie z osób, które zgłosiły do niej swój akces. Natomiast gdy trening jest ukierunkowany na uwrażliwienie na określony typ stosunków międzyludzkich lub sytuacji, na przykład na kontakty z nowymi, młodymi pracownikami lub inwalidami, rośnie znaczenie racjonalnego doboru uczestników.

Określając wielkość jednostek organizacyjnych, powinniśmy pamiętać, że racjonalne jest zwiększanie rozpiętości i zasięgu kierowania, gdy:

Dość częstym zjawiskiem w funkcjonowaniu zespołów pracowniczych jest występowanie konfliktu pomiędzy kierownikiem a przywódcą nieformalnym. Jego psychologiczną podstawą jest rywalizacja o władzę. Konflikty tego typu, w zależności od konkretnej sytuacji, mogą mieć charakter destruktywny lub konstruktywny. Poparcie udzielane przez grupę przywódcy nieformalnemu jest wskaźnikiem braku akceptacji osoby kierownika.

Przekazywane informacje mogą odwoływać się do rozumu i (lub) uczuć. Wyniki badań wskazują, że najsilniej na postawy „przeciętnych” odbiorców oddziałuje połączenie argumentów racjonalnych i emocjonalnych. Istnieją jednak grupy bardziej podatne na argumenty racjonalne i grupy, które lepiej reagują na oddziaływania poprzez emocje. W tej pierwszej znajdują się częściej osoby wykształcone, poszukujące informacji, dominujące oraz tolerancyjne. W tej drugiej – osoby o cechach przeciętnych.