Monthly Archives Sierpień 2017

W pierwszym przypadku źródłem władzy jest formalna pozycja kierownika w hierarchicznej strukturze. Jej zakres (zakres uprawnień) został określony w organizacyjnych dokumentach. W niektórych organizacjach (wojsko, więzienia, pewne oddziały w szpitalach) władza formalna zwierzchników rozciąga się prawie na wszystkie zachowania podległych im uczestników, podczas gdy w innych – np. w urzędach i przedsiębiorstwach – dotyczy wyłącznie niektórych zachowań.

Wreszcie władzę nad ludźmi ma ten, w kim dostrzegają oni jakieś wyjątkowe cechy lub właściwości, kto ma charyzmę. Podporządkowują się jego wskazówkom (poleceniom), gdyż wierzą w niego i w to, że ich przetrzeganie (realizowanie) jest najlepszym, a niekiedy nawet jedynym, sposobem rozwiązania ich obecnych lub przyszłych problemów.

Po raz pierwszy cele zawodowe uczestników organizacji są uzgadniane z potrzebami firmy w momencie ich zatrudniania. Pracownik działu personalnego rozmawia z nowo przyjętym na lemat jego dążeń i aspiracji, wyjaśnia, w jaki sposób może on tutaj zrealizować swoje cele, ile czasu to najprawdopodobniej zajmie itd. Efektem spotkania jest zazwyczaj ogólny schemat przyszłej kariery w firmie – podstawa opracowywanego później i znacznie bardziej szczegółowego planu indywidualnego.

Uwagi sformułowane w tej części dotyczą nie tylko projektowania nowych struktur, ale także, a może nawet przede wszystkim, przeprojektowywania organizacji już istniejących. Znacznie rzadziej mamy bowiem w praktyce do czynienia z tworzeniem nowych struktur niż ze zmianą „starych” rozwiązań. Treścią procesu projektowania struktury organizacyjnej jest:

Ze względu na zasięg i znaczenie, zmiany strukturalne dzielimy na korekty i reorganizacje. Korektami struktury są zmiany o stosunkowo niewielkim zasięgu i wpływie na całość sposobu zorganizowania firmy. Możemy do nich zaliczyć np. przekształcenie pionu administracyjnego, składającego się z czterech działów (rysunek 7.2) w dział administracji i zaopatrzenia z dwoma sekcjami (rysunek 7.3), a następnie w dział administracyjno-gospodarczy, nie podzielony już na komórki niższego rzędu (rysunek 7.4), Korektą było również utworzenie komórki sztabowej, o nazwie „główni specjaliści”, przy dyrektorze naczelnym, a następnie przeniesienie jej do pionu zastępcy dyrektora ds. technicznych (por. rysunki 7.4 i 7.5).

Wprowadzenie do produkcji maszyn parowych pozwoliło uruchomić procesy powtarzalne i w dużym stopniu kontrolowane. Zwiększył się podział pracy. Kluczową rolę zaczęła odgrywać specjalizacja maszyn, a nawet poszczególnych operacji. Osiągnięty dzięki postępowi technicznemu wzrost wydajności umocnił rynek, który – dzięki sprzężeniu zwrotnemu – narzucił wytwórcom nowe wymagania: dostawy wyrobów powinny być masowe i regularne.

Przeprowadzając w 1982 roku kolejną reorganizację (rysunek 7.8), zrealizowano koncepcję silnych pracowni. Z dziewięciu pracowni, samodzielnych ośrodków i zespołów utworzono cztery duże samodzielne pracownie. Stworzyły one, wraz z jednostkami terenowymi, pion podległy zastępcy dyrektora. Utworzono dwie ważne komórki organizacyjne o statusie pracowni i podporządkowano je bezpośrednio dyrektorowi naczelnemu. Pracownia przygotowania produkcji powstała z powiększenia działu techniki i organizacji produkcji. Zajmowała się zarówno produkcją krajową jak i zagraniczną.

Zdaniem A. Maslowa potrzeby bezpieczeństwa odgrywają niezwykle dużą rolę we wczesnych fazach rozwoju. Od odczuwanej przez dziecko bliskości i miłości matki w wielkim stopniu zależy prawidłowy rozwój każdego człowieka. Ale i w życiu dojrzałym potrzeby te dają o sobie znać. Dotyczy to również sytuacji zawodowych.

Różne rodzaje prac stwarzają odmienne szanse zaspokojenia potrzeby kontaktów społecznych. W pracy indywidualnej – chałupnika, rzemieślnika, pisarza lub plastyka – okazji tych jest mniej niż w zbiorowej lub zespołowej. Jednak i tutaj występują kontakty zawodowe – chałupnik od czasu do czasu spotyka przedstawiciela zatrudniającej go firmy, rzemieślnika odwiedzają klienci itd. Praca zbiorowa charakteryzuje się tym, że kilka lub kilkanaście osób przebywając blisko siebie, wykonuje swoje zadania. W pracy zespołowej ma dodatkowo miejsce współdziałanie osób w realizacji zadania. Przykładem prostej pracy o charakterze zbiorowym jest kopanie rowu przez kilku robotników, a pracy zespołowej – przygotowywanie koncepcji i konspektu książki przez jej współautorów.

– 1) redukcja kosztów personalnych i społecznych poprzez dostosowywanie wielkości i struktury zatrudnienia do obecnych i przyszłych potrzeb, tak by nie powstawały sytuacje niedoboru lub nadmiaru personelu