Rozwiązując zagadnienie formowania struktur organizacyjnych Mintzberg stawia wymóg jednoczesnego spełnienia dwóch postulatów: osiągnięcia spójności w ukształtowaniu zestawu parametrów struktury organizacyjnej oraz dopasowania tego zestawu do układu czynników sytuacyjnych. Spełnienie obu tych warunków oznacza zaprojektowanie struktury wspomagającej sprawne działanie organizacji.
Zestawy parametrów struktury oraz czynników warunkujących tworzą konfiguracje, będące typami idealnymi. Autor wyróżnia pięć konfiguracji: strukturę prostą, biurokrację maszynową (mechaniczną), biurokrację profesjonalną, formę dywizjonalną i adhockrację. W każdej z nich dominuje jedna z pięciu głównych części organizacji oraz jeden z pięciu podstawowych mechanizmów koordynacyjnych. Z każdą konfiguracją związany jest także specyficzny układ czynników warunkujących (sytuacyjnych).
W strukturze prostej główną częścią organizacji jest wierzchołek strategiczny, a podstawowym mechanizmem koordynacyjnym – bezpośredni nadzór kierowniczy. Odznacza się ona relatywnie niskim stopniem specjalizacji i formalizacji, małym zakresem szkolenia i stosowania formalnych planów i procedur kontrolnych, brakiem mechanizmów spajających. Najistotniejszą cechą tej struktury jest scentralizowanie. Sprzyjającymi czynnikami sytuacyjnymi dla struktury prostej są: młody wiek i niewielkie rozmiary organizacji, prosty system techniczny, proste, dynamiczne, a nawet wrogie otoczenie oraz silna potrzeba władzy u naczelnego kierownictwa. Możemy znaleźć wiele przykładów struktury prostej: zakład szewski, piekarnia osiedlowa, butik z odzieżą młodzieżową, niewielka restauracja lub hotel, zakład usług krawieckich i szereg innych. W takich organizacjach najważniejszy jest szef, często właściciel, bezpośrednio i osobiście organizujący pracę i nadzorujący jej wykonanie.
Leave a reply