W dzisiejszej fabryce obróbka (np. metali) wykonywana jest w większości przez maszyny programowane, sterowane mikrokomputerami. Spotykamy też roboty nakładające i zdejmujące kolejne elementy. Programy operacji wprowadzane są bezpośrednio z pulpitu sterującego maszyną. Coraz częściej można już także, wykorzystując klawiaturę pulpitu, zmieniać je „na miejscu”. Wcześniej, gdy programy zapisywane były na taśmach lub kartach perforowanych, wszystkie korekty trzeba było nanosić w ośrodku informatycznym.
Choć wiele maszyn sterowanych komputerami można dziś programować bezpośrednio w hali fabrycznej, nadal, w zdecydowanej większości nowoczesnych zakładów, programowanie to należy do zadań służb technologicznych. Tworzą one w przedsiębiorstwach – wraz z organizatorami produkcji – wyodrębnione komórki organizacyjne. W Polsce i Niemczech nazywa się je działami technicznego przygotowania produkcji, we Francji zaś – biurami metod.
Jak mogliśmy zauważyć, współczesna fabryka charakteryzuje się tym, że ciągle wiele podstawowych funkcji realizowanych jest w wyraźnie wyodrębnionych komórkach organizacyjnych.
Przemysł końca dwudziestego wieku jest terenem powstawania i wdrażania do produkcji nowych materiałów. Pamiętajmy: do właśnie dzięki postępom w inżynierii materiałowej rozwinęło się wiele współczesnych gałęzi przemysłu i technik. I tak będzie nadal. Przypomnijmy: opanowanie technologii krzemowych stanowiło przełom w rozwoju elektroniki. Wytwarzanie włókien szklanych o wysokim stopniu czystości umożliwiło powstanie optoelektroniki. Uzyskanie kompozytów i nowych generacji materiałów ceramicznych zapewnia postęp w kosmonautyce, stwarza możliwości realizacji wysokotemperaturowych procesów technologicznych.
Leave a reply