W strukturach płaskich ograniczona jest możliwość osobistej, bieżącej kontroli i nadzoru kierownika. Nie jest to wadą, gdy jako substytuty tego mechanizmu koordynacji rozwiną się inne, takie jak formalizacja przebiegu procesów lub rezultatów, oraz gdy wysokie umiejętności pracowników umożliwią szersze wykorzystanie samokontroli.
W „Centroprojekcie” możemy odnotować kilka zmian, polegających na wysmuklaniu i spłaszczaniu struktury w pionie projektowania.
Pierwsze zmiany towarzyszące przekształceniu biura projektów w centrum projektowe (por. rysunki i 7.2.) polegały na zwiększeniu liczby zespołów i ich kierowników, liczby pracowni oraz wprowadzeniu szczebla głównego inżyniera. Wynikały one z intensywnego wzrostu organizacji, postępującej specjalizacji oraz stosunkowo niskich kwalifikacji i nieznacznego doświadczenia pracowników wykonawczych.
Spłaszczenie struktury przez wyeliminowanie najniższego szczebla zarządzania – kierownika zespołu – nastąpiło w roku 1964 (zob. rysunek 7.5). Bezpośredni nadzór i instruktaż przełożonego stały się zbędne dzięki istotnemu podwyższeniu kwalifikacji i umiejętności projektantów, techników i kreślarzy oraz wprowadzeniu normatywów, narzucających zachowanie odpowiednich parametrów przebiegu procesów projektowania i samych projektów.
Kolejne wysmuklenie struktury miało miejsce w 1982 r. (zob. rysunek 7.7) i wynikało z dążenia do zachowania pewnej autonomii i wypracowanych specjalizacji. Praca w dużych pracowniach, grupujących liczne stanowiska, reprezentujące różne specjalności, była odczuwana przez wielu pracowników jako zagrożenie, uniemożliwiające identyfikację ze specjalnością i pogłębianie jej. Reaktywowano zatem zespoły w ramach pracowni. Dzięki temu zgrupowano pracowników wąskiej specjalności pod jednym kierownictwem, stwarzając możliwość wymiany wiedzy i doświadczeń, doskonalenia zawodowego, nadzoru i oceny pracy przez kompetentnego kierownika-specjalistę. Tworzyło to warunki integracji pracowników w ramach zespołów i osiągania wysokiej jakości pracy.
Leave a reply