Teoria konfiguracji strukturalnych Mintzberga została opracowana w 1979 r. w wyniku krytycznego przeglądu dotychczasowych koncepcji, modeli i wielu badań struktur organizacyjnych oraz twórczej ich syntezy i rozwinięcia. Wyróżnienie pięciu typów idealnych struktur, wraz ze szczegółową charakterystyką oraz określeniem uwarunkowań dla ich efektywnego zastosowania, stanowi istotne wzbogacenie dorobku teorii struktur organizacyjnych, w której przez szereg lat posługiwano się jedynie dwoma całkowicie przeciwstawnymi sobie modelami – biurokracji oraz formy organicznej (demokratycznej, zespołowej, itp.).
Mintzberg definiuje strukturę organizacyjną bardzo szeroko, określając tym pojęciem zestaw wszystkich sposobów, przy użyciu których rozdziela się zadania organizacji między jej różnorodne elementy (stanowiska, komórki i inne wewnętrzne jednostki organizacyjne), a następnie doprowadza do ich skoordynowania, by zapewnić sprawne funkcjonowanie organizacji.
– pięciu głównych części organizacji,
– pięciu podstawowych mechanizmów koordynacyjnych,
– dziewięciu parametrów (charakterystyk projektowych) struktury organizacyjnej,
Wierzchołek strategiczny, czyli naczelne kierownictwo wraz z osobistym personelem pomocniczym (asystenci, sekretarki): dyrektor naczelny, jego zastępcy, rada nadzorcza i zarząd, a także inne stanowiska i ciała kolegialne, mające w różnych typach organizacji różne nazwy (np. senat i rektor w wyższych uczelniach, prezes czy przewodniczący fundacji lub spółki, prezydent, rada i zarząd miasta, wójt i rada gminy, itp.). Jest on odpowiedzialny za całościowe zarządzanie organizacją: opracowanie strategii, podejmowanie najważniejszych decyzji dotyczących alokacji zasobów, projektowanie struktury organizacyjnej, systemu kontroli i wynagradzania, związków z najważniejszymi organizacjami i osobami w otoczeniu.
Leave a reply