W systemach tradycyjnych rytm urządzeń jest uzależniony od rytmu pracy ludzi. Nawet maszyna sterowana numerycznie wymaga obsługi człowieka, który przygotowuje ją i nadzoruje, nakłada i zdejmuje obrabiane elementy. W elastycznym systemie produkcyjnym (ESP) następuje rozłączenie operatora z maszyną. Jest ono równoznaczne z nadaniem maszynie określonej autonomii.
Termin „elastyczny system produkcji”, po angielsku flexible manufacturing system (EMS), został wprowadzony w latach siedemdziesiątych i prawnie zastrzeżony przez amerykański koncern Kearney & Tracker. Podobne rozwiązanie opracowano w koncernie Cincinnati Milacron, określając je jako variable manufacturing mission (VMM). W literaturze anglosaskiej spotykamy również nazwę computer integrated manufacturing system (CIMS), we Francji zaś – atelier flexible.
ESP definiuje się jako system techniczny, »’ którym przepływ materiałów i energii, ich transformacja oraz procesy regulacyjne są zintegrowane w sposób zapewniający automatyczną i ciąg/ą realizację zadań produkcyjnych.
Elementarny elastyczny system techniczny, czyli o określonym stopniu autonomii i zdolności do wielofunkcyjnej obróbki zróżnicowanych elementów, określić można mianem: elastycznego stanowiska produkcyjnego (EStP). Autonomię i elastyczność EStP osiąga się dzięki:
– (1) bezpośredniemu i zautomatyzowanemu dostępowi do różnych części maszyny od zadanej ilości tak dostępnych elementów zależy stopień autonomii maszyny
– (2) systemowi sterowania numerycznego wraz ze zbiorem programów użytkowych
– (3) zestawowi narzędzi i urządzeniu do automatycznego zbrojenia maszyny
– (4) robotowi, montującemu i zdejmującemu obrabiane elementy
– (5) urządzeniu układającemu elementy surowe i gotowe.
ELASTYCZNE SYSTEMY PRODUKCYJNE – KONTYNUACJA
W najnowszych rozwiązaniach robot załadowczy stanowi integralną część maszyny obróbczej. Jest to ekonomiczne, gdy czas obróbki elementów jest krótki. Robot kosztuje bowiem dużo, a koszt jego straconego czasu jest wysoki. Z tego względu w wielu przypadkach wokół jednego robota i centralnego sterowania instaluje się kilka maszyn obróbczych.
Bardziej złożonymi EStP są elastyczne komórki produkcyjne (EKP). W zależności od charakteru strumienia materiałów wyróżnia się:
Wyspecjalizowane EKP (w skrócie EKPs), w których materiał przepływa rytmicznie. Różnica między tradycyjną linią produkcyjną a EKPs wynika z charakteru stanowisk produkcyjnych w EKPs stosowane są maszyny sterowane numerycznie. Stopień ich programowalności determinuje elastyczność systemu. Transport między maszynami zapewniają podajniki rolkowe lub łańcuchowe, co układ ten silnie „usztywnia”. Rozwiązanie to jest jednak stosunkowo tanie i wysoce niezawodne.
Komórki kompleksowe (EKPk), w których przepływ materiału ma charakter losowy (z punktu widzenia systemu technicznego). W EKPk stanowiska są centrami obróbczymi (CO), a transport elementów zapewniają podajniki lub wózki.
W tradycyjnych, uniwersalnych systemach, wytwarzających wyroby w małych i średnich seriach, wysoką zdolność przystosowania produkcji do zmian zapotrzebowania uzyskuje się głównie dzięki „nadzdolności” urządzeń, dzięki produkcyjnym luzom. Obniża to znacznie wartość wskaźnika czasu wykorzystania maszyn.
W ESP, dzięki optymalizacji rozdziału obciążeń w czasie rzeczywistym, ulega zwiększeniu stopień wykorzystania maszyn. Uzyskuje się w ten sposób obniżkę kosztów wytwarzania.
Leave a reply