Modernizacja aparatu produkcyjnego

W Europie Zachodniej, a szczególnie we Francji i w Niemczech, modernizacja aparatu produkcyjnego oraz przemiany w sferze organizacji pracy zostały wymuszone przede wszystkim przez potrzeby pierwszej wojny światowej. Gospodarka wojenna stymulowała poszukiwania i wdrożenia nowych metod produkcji i organizacji. Chodziło głównie o wzrost wydajności i jakości wyrobów ważnych dla frontu i wytwarzanych przy możliwie największym udziale sił niskowykwalifikowanych, Henri le Chatelier, o którym piszemy w ostatnim rozdziale, rozwijał w latach 1916-1917 koncepcje F.W. Taylora pracując właśnie w przemyśle zbrojeniowym.

Bezpośrednio po drugiej wojnie światowej na strukturę przemysłu decydujący wpływ wywarły innowacje technologiczne w dziedzinie chemii oraz radio- i teletechniki, a w latach pięćdziesiątych – w energetyce. Cechą charakterystyczną rozwoju przemysłowego aż do połowy lat siedemdziesiątych było, w większości przypadków, konstruowanie urządzeń i obiektów produkcyjnych opartych na tradycyjnych technologiach, lecz:

– o zwiększonej mocy i wydajności,

– podwyższonej sprawności,

– znacznym poziomie automatyzacji i wzrastającym udziale informatyki.

Powszechna stała się produkcja wielkoseryjna. Wyroby masowe poddane zostały głębokiej standaryzacji (ujednoliceniu), stały się bardziej podobne. Zwiększył się zakres kompatybilności elementów i zespołów, co oznacza, że różne części i urządzenia tej samej lub różnych firm w coraz większym stopniu mogą współpracować ze sobą.

Jednocześnie umocniło się znaczenie produkcji wyrobów jednostkowych szczególnie złożonych i o bardzo dużej mocy.