Potrzeby afiliacji- rozwinięcie

Różne rodzaje prac stwarzają odmienne szanse zaspokojenia potrzeby kontaktów społecznych. W pracy indywidualnej – chałupnika, rzemieślnika, pisarza lub plastyka – okazji tych jest mniej niż w zbiorowej lub zespołowej. Jednak i tutaj występują kontakty zawodowe – chałupnik od czasu do czasu spotyka przedstawiciela zatrudniającej go firmy, rzemieślnika odwiedzają klienci itd. Praca zbiorowa charakteryzuje się tym, że kilka lub kilkanaście osób przebywając blisko siebie, wykonuje swoje zadania. W pracy zespołowej ma dodatkowo miejsce współdziałanie osób w realizacji zadania. Przykładem prostej pracy o charakterze zbiorowym jest kopanie rowu przez kilku robotników, a pracy zespołowej – przygotowywanie koncepcji i konspektu książki przez jej współautorów.

Wyniki badań empirycznych wskazują, że wspólne wykonywanie pracy działa w wielu przypadkach mobilizująco na jej uczestników. Zjawisko to nosi nazwę efektu facylitacji. Praca w grupie stwarza wzajemny doping oraz opóźnia procesy znużenia i zmęczenia. Wynika więc z tego, że na etapie projektowania procesów pracy należałoby preferować – o ile jest to możliwe grupowe jej formy.

Wyżej scharakteryzowana prawidłowość ma jednak charakter względny i dotyczy głównie osób reprezentujących postawę „ku innym”. Pracownicy o przeciwnym nastawieniu (..od innych”) uzyskują zwykle wyższą wydajność w pracy indywidualnej. Częściej też, pracując w zespole, popadają w konflikty międzyludzkie i (lub) wewnętrzne.