Teoria konfiguracji strukturalnych

Przy zastosowaniu teorii konfiguracji strukturalnych możemy prześledzić ewolucję struktury organizacyjnej „Centroprojektu”, a więc ustalić, ku jakim typom idealnym zbliżały się kolejne rozwiązania strukturalne i jakie czynniki sytuacyjne sprzyjały tym zmianom. Znajomość sposobów ukształtowania zestawu parametrów struktury, właściwych dla poszczególnych konfiguracji, pozwala na ocenę spójności wewnętrznej konkretnej struktury. Chodzi o ustalenie, czy prawidłowo ukształtowano wszystkie jej cechy: stopień specjalizacji, formalizacji, departamentalizacji, decentralizacji itd. Pojawiające się w przedsiębiorstwie problemy strukturalne mogły wynikać z wzajemnego niedopasowania parametrów albo z nieprzystawania przyjętej struktury do sytuacji. Teoria konfiguracji stanowi pewien drogowskaz, pokazujący, w jakim kierunku przekształcać strukturę i dlaczego.

Cofnijmy się do początków „Centroprojektu”, jeszcze jako wewnętrznej jednostki organizacyjnej przedsiębiorstwa, czyli małego biura projektowego. Na początku składało się ono z 9 osób podległych bezpośrednio kierownikowi. Kierownik odgrywał najistotniejszą rolę, bezpośrednio kontaktował się ze wszystkimi pracownikami i podejmował samodzielnie większość decyzji, tak w obszarze zarządzania (a więc dotyczących planowania pracy, rozdziału zadań między pracowników, kontrolowania realizacji zadań), jak i w zakresie rozwiązywania konkretnych problemów projektowania oraz szkolenia profesjonalnego kadry. Biuro posiadało więc wiele modelowych charakterystyk struktury prostej: brak jednostek wewnętrznych, „luźny” podział pracy i niewielkie zróżnicowanie na poszczególnych stanowiskach, wysoki stopień scentralizowania przy niskim stopniu sformalizowania, ograniczony zakres szkolenia bezpośrednio na stanowisku pracy i do bieżących zadań, wzajemne uzgodnienia pracowników, ograniczony zakres zastosowania formalnych planów i procedur kontrolnych.