Każdy kierownik w nieco odmienny sposób oddziałuje na zachowania podwładnych, czyli innymi słowy, stosuje odmienny styl kierowania. Jeden sam planuje pracę podległych mu jednostek i grup, inny robi to wspólnie z nimi. Są tacy przełożeni, którzy motywują współpracowników głównie przy pomocy nagród, i tacy, którzy posługują się przede wszystkim karami.
Teoretycy organizacji i zarządzania skonstruowali wiele klasyfikacji stylów kierowania. Przedstawiamy najważniejsze z nich.
Badania nad stylami oddziaływania na innych zapoczątkowali R. Lipitt i R.K. White. Przeprowadzili oni szereg eksperymentów, których celem było prześledzenie wpływu stosowania stylu autokratycznego, demokratycznego (partycypacyjnego) i nieingerującego (liberalnego, laissez-faire) na zachowania uczestników grup młodzieżowych. Ich efektem są między innymi poniższe charakterystyki.
Kierownik autokrata sam ustala cele grupy i zadania prowadzące do ich osiągnięcia, sam też dokonuje podziału pracy między jej uczestników. Oddziałuje głównie poprzez polecenia i kary. Utrzymuje dystans w stosunku do członków grupy, nie uczestniczy też w jej pracach.
Kierownik demokrata zachęca grupę do podejmowania decyzji dotyczących celów, zadań i ich rozdziału na poszczególnych uczestników. Często kontaktuje się ze współpracownikami i uczestniczy w pracach swojego zespołu. Dąży do wyeliminowania barier utrudniających wzajemne komunikowanie się.
Kierownik nieingerujący pozostawia członkom grupy dużą swobodę w planowaniu i organizowaniu działań. Sam stara się nie podejmować żadnych decyzji. Nie uczestniczy w pracach grupy, nie motywuje też ani nie kontroluje jej członków.
Leave a reply