Struktura prosta

Struktura prosta jest właściwa dla organizacji młodych i o niewielkich rozmiarach. Zestaw jej cech, w tym szczególnie skupienie większości uprawnień decyzyjnych na najwyższym szczeblu oraz nieformalne porozumiewanie się wszystkich pracowników, pozwala na skuteczne przystosowanie się do prostego, ale zarazem zmiennego, otoczenia. Sprawność działania struktury prostej zależy w dużej mierze od kwalifikacji menedżerskich wierzchołka strategicznego. Chodzi zarówno o kwalifikacje interpersonalne (umiejętność doboru i zintegrowania swojego zespołu wokół misji, umacnianie motywacji do pracy przez właściwy system oceny i wynagradzania), jak i o cechy przedsiębiorcy, doskonale rozumiejącego branżę i klientów, zdolnego do podejmowania trafnych decyzji strategicznych. Innymi słowy „naczelny” w strukturze prostej powinien być „przyjaznym autokratą” czy też „monarchą oświeconym”, który koncentrując władzę podejmuje trafne decyzje, służące organizacji i jej pracownikom. Naczelny musi też umieć rozwijać strukturę organizacyjną w miarę powiększania się organizacji, rozbudowując strukturę zarządzania, rezygnując z szeregu uprawnień decyzyjnych na rzecz kierowników niższego szczebla, specjalistów z technostruktury bądź szeregowych pracowników, wypracowując standardy biurokratyczne lub profesjonalne.