Przeprowadzając w 1982 roku kolejną reorganizację (rysunek 7.8), zrealizowano koncepcję silnych pracowni. Z dziewięciu pracowni, samodzielnych ośrodków i zespołów utworzono cztery duże samodzielne pracownie. Stworzyły one, wraz z jednostkami terenowymi, pion podległy zastępcy dyrektora. Utworzono dwie ważne komórki organizacyjne o statusie pracowni i podporządkowano je bezpośrednio dyrektorowi naczelnemu. Pracownia przygotowania produkcji powstała z powiększenia działu techniki i organizacji produkcji. Zajmowała się zarówno produkcją krajową jak i zagraniczną.
Pracownię realizacji inwestycji powołano w oparciu o samodzielną sekcję zaopatrzenia, inwestycji i administracji, zespół instalacji przeciwpożarowych i jedną z pracowni projektowych.
Niezwykle istotną zmianą było wprowadzenie systemu wewnętrznego rozliczenia finansowego. Silne pracownie zaczęły działać na zasadach samodzielności i samofinansowania. W kategoriach teorii organizacji oznaczało to głęboką decentralizację.
W następnych latach kontynuowano zarysowany wyżej kierunek przekształceń struktury. Najistotniejszą zmianą wprowadzoną w 1985 roku (rysunek 7.9) było rozdzielenie pionu technicznego na dwa piony: projektowania oraz techniczno-handlowy i eksportu.
W miejsce zlikwidowanego stanowiska zastępcy dyrektora ds. technicznych utworzono nowe: głównego specjalisty ds. projektowania i głównego specjalisty ds. techniczno-handlowych i eksportu. Pierwszy z nich kierował pracowniami projektowymi, drugiemu podporządkowano natomiast: pracownię przygotowania produkcji, zespół postępu technicznego i rozwoju, ośrodek obliczeniowy, pracownię realizacji inwestycji, oraz zespoły projektowe pracujące za granicą (wyłączono je z pracowni).
Leave a reply