METODA – SIATKA KIEROWNICZA CZĘŚĆ 2

W koncepcji tej przyjęto, że podstawowymi kryteriami analizy i oceny stylu kierowania są: przejawiana przez kierowników troska o produkcję oraz troska o ludzi. Na rysuku 8.3 tę pierwszą (jej nasilenie) obrazuje oś pozioma, drugą zaś – pionowa. W tabeli wyróżniono obszary odpowiadające pięciu stylom kierowania. Kolejne style charakteryzują się:

– 1) minimalną troską zarówno o produkcję, jak i o ludzi (dolny lewy róg tabeli)

– 2) wysoką troską o ludzi i niską o produkcję (górny lewy róg)

– 3) wysoką troską o produkcję i niską o ludzi (dolny prawy róg)

– 4) średnią troską zarówno o produkcję, jak i o ludzi (środek tabeli)

– 5) wysoką troską zarówno o produkcję, jak i o ludzi (prawy górny róg).

Autorzy siatki kierowniczej opracowali zestaw testów pozwalających określić, w jakim stopniu konkretny kierownik „realizuje się” w tych dwóch wymiarach. Jest to szczególnie ważne w procesie rozwoju kadr. Osoby biorące udział w programie doskonalenia wypełniają arkusze testowe, obliczają wyniki, wpisują je do tabel. W len sposób diagnozują swój styl kierowania, a następnie poddają go krytycznej ocenie. Praca prowadzona jest indywidualnie oraz w grupie pod kierunkiem eksperta z dziedziny organizacji i zarządzania. W diagnozie stylu kierowania uwzględnia się specyfikę sytuacji organizacyjnej i sytuacji kierownika, szczególnie jego stosunek do podwładnych. Może okazać się, na przykład, że w niektórych sytuacjach bardziej efektywne jest kierowanie zorientowane głównie na produkcję, w innych zaś – na ludzi. Zależy to w szczególności od rodzaju zadań, konieczności szybkiego ich wykonania, osobowości kierownika itp. Jednakże zdaniem Blake’a i Mouton najbardziej efektywnym stylem kierowania – „sprawdzającym się” w większości sytuacji – jest styl uwzględniający w maksymalnym stopniu zarówno troskę o produkcję, jak i o ludzi. Ekspert prowadzący program doskonalenia z zastosowaniem siatki kierowniczej zachęca więc jego uczestników do przeanalizowania możliwości przejścia od aktualnie stosowanego przez nich stylu do stylu optymalnego. Droga przejścia jest przedmiotem wielu ćwiczeń i dyskusji. Możliwość realizacji w praktyce optymalnego stylu kierowania wymaga przyswojenia przez kierowników nowego spojrzenia na istotę procesu kierowania i jego cele oraz przyswojenia nowych umiejętności.


Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>