W większości systemów operatywnego planowania, a ściślej – w systemach planowania rozdziału operacji produkcyjnych, zmierza się do całkowitej redukcji oczekiwania materiałów i części na obróbkę lub montaż. W MRP postępuje się inaczej. Z doświadczenia wynika bowiem, że w warunkach normalnej pracy systemu produkcyjnego kolejki są niezbędne, ponieważ zabezpieczają płynność prac w zespole maszyn. Zamiast więc eliminować je, dąży się do uzyskania takiego przepływu strumieni materiałowych i produkcji, aby osiągnąć zgodność między wielkościami przewidywanymi a rzeczywistymi kolejek oraz czasów oczekiwania. Służy do tego pętla harmonizacji terminów realizacji zadań. W przypadku stwierdzenia odchyleń w wielkościach czasu oczekiwania, sygnał sprzężenia zwrotnego kierowany jest na poziom planu produkcji. Następuje to jednak dopiero po stwierdzeniu, że kompensacja odchyleń nie jest możliwa i odbywa się w pierwszej kolejności – w drodze zmiany planu zdolności produkcyjnych, a w drugiej – poprzez ponowne (skorygowane) obliczenia potrzeb materiałowych.
Następnym etapem metody regulacji produkcji jest kontrola wejść/wyjść. Ma ona na celu ilościowe uchwycenie (w danym przedziale czasu) rzeczywistych wielkości strumieni materiałów i produkcji dla konkretnej grupy maszyn. Porównanie tych wartości z planowanymi, poprzez pętlę kontroli zdolności produkcyjnych, umożliwia operatywne dokonywanie korekt w planie zdolności produkcyjnych. Jest zarazem punktem wyjścia do antycypacyjnej (wyprzedzającej) regulacji priorytetów, która jest podstawową funkcją operatywnego kierowania produkcją.
Leave a reply