Najbardziej rozwiniętą sytuacyjną (relatywną) koncepcję stylów kierowania stworzył naukowiec amerykański F.E. Fiedler [Fiedler, 1967]. Opisał on i sklasyfikował typowe sytuacje, w jakich działają kierownicy, oraz przyporządkował im najbardziej efektywny, w danych warunkach, styl kierowania (autokratyczny lub demokratyczny). W opisie sytuacji kierowniczych Fiedler uwzględnił trzy kryteria:
– a) kontakty emocjonalne w układzie pracownicy-kierownik (dobre lub złe),
– b) typ zadań (proste lub złożone),
– c) zakres władzy kierownika (szeroki lub wąski).
Kontakty emocjonalne kierownika z grupą są dobre, jeśli jest on przez podwładnych łubiany, akceptowany i darzony autorytetem. Kontakty te są natomiast złe, gdy grupa nie lubi lub nie ceni swojego szefa. Nie ulega wątpliwości, że dobre kontakty emocjonalne pomiędzy kierownikiem a podwładnymi ułatwiają przełożonemu oddziaływanie na podwładnych.
Zadania proste charakteryzują się tym, że istnieje jeden, łatwy sposób ich realizacji. W złożonych zaś – możliwości jest kilka, wymagają one jednak stosunkowo trudnych działań. Fiedler podkreśla, że łatwiej jest kierować grupą wykonującą zadania proste, niż złożone.
Zakres władzy kierownika jest szeroki, gdy ma on duże możliwości wpływania na sytuacje podwładnych, gdy dysponuje wieloma nagrodami i karami oraz podejmuje decyzje (lub w istotny sposób uczestniczy w podejmowaniu decyzji) o zatrudnianiu, zwalnianiu, awansowaniu i degradowaniu pracowników. Szeroki zakres władzy ułatwia skuteczne oddziaływanie przełożonego na podwładnych.
Leave a reply