Główną ich wadą jest natomiast brak możliwości pogłębienia specjalizacji w zakresie wszystkich aspektów zarządzania daną komórką lub jednostką organizacyjną. Wzrasta prawdopodobieństwo podejmowania decyzji zaledwie zadowalających, a w niektórych przypadkach wręcz nietrafnych. Efektywne funkcjonowanie struktury liniowej wymaga zatrudnienia na stanowiskach kierowniczych wysokiej klasy specjalistów o szerokiej specjalizacji, mających zarazem talent menedżerski.
Należy zaznaczyć, że czysty typ liniowy, ze względu na postępującą specjalizację, praktycznie nie występuje. Można jednak liniowymi nazwać struktury, w których dominuje więź służbowa, a sztab jest wykształcony w stopniu nieznacznym.
Struktura funkcjonalna daje korzyści ze specjalizacji. Możemy się spodziewać, że decyzje kierowników wyspecjalizowanych w zakresie szczegółowej funkcji (aspektu) zarządzania będą dobrej jakości. Jednocześnie czysta struktura funkcjonalna stwarza zagrożenia:
– nieskoordynowanej pracy zespołu kierowniczego,
– konfliktów kompetencyjnych między kierownikami,
– manipulowania poleceniami przez podwładnych.
Ze względu na to, że w większości przypadków te wady przeważają nad zaletami, niezwykle rzadko można znaleźć przykład udanego zastosowania czystej struktury funkcjonalnej.
Struktura liniowo-sztabowa powinna łączyć zalety obu poprzednich typów, a eliminować ich wady, zachować jedność rozkazodawstwa oraz jasny układ władzy i odpowiedzialności, a jednocześnie wykorzystać wiedzę specjalistyczną do wspomagania procesów decyzyjnych i podwyższania efektywności fukcjo- nowania organizacji. Podstawową wadą struktur liniowo-sztabowych jest jednak w praktyce zbyt częste występowanie konfliktów między kierownikami liniowymi a kierownikami komórek sztabowych i sztabowcami na stanowiskach samodzielnych.
Leave a reply