Aby lepiej zrozumieć zjawisko kultury organizacyjnej, przyjrzyjmy się modelowi Edgara Scheina. Wyodrębnił on w kulturze kilka charakterystycznych wzorców, które nazwał poziomami kultury [Kilmann, 1985, s. 63].
Poszczególne poziomy zostały wyodrębnione ze względu na ich trwałość i widoczność.
Najbardziej widocznym poziomem kultury są artefakty, sztuczne twory danej kultury. Dzielą się one na:
– 1) artefakty językowe (język, mity, legendy),
– 2) artefakty behawioralne (ceremonie, rytuały),
– 3) artefakty fizyczne (sztuka, technologia, przedmioty materialne).
Wchodzimy do budynku zarządu fumy. Biuro wita nas miłym wystrojem wnętrza, stonowanymi kolorami, ciepłem. Wszędzie są kwiaty, na ścianach wiszą reprodukcje obrazów. To wszystko, co widzimy – to właśnie artefakty fizyczne przedsiębiorstwa.
Miła pani recepcjonistka wita nas uprzejmie i prosi, byśmy zaczekali w wygodnych fotelach. Telefonuje do sekretariatu pani dyrektor. Wszystko jest w porządku. Jedziemy windą na ostatnie piętro i kierujemy się do wskazanego pokoju. Wita nas sekretarka, przeprasza, że musimy chwilę zaczekać (właśnie kończy się wcześniejsze spotkanie), wskazuje fotel (elegantszy niż na dole) i stojący na stoliku sok. „Zaraz pani dyrektor będzie wolna, proszę chwilę zaczekać i przejrzeć nasze foldery” – mówi podając kolorowe broszury. To, co się wydarzyło – ceremoniał powitania gościa, pewien rytuał – jest artefaktem behawioralnym firmy.
Leave a reply