KATASTROFY PRZEMYSŁOWE CZĘŚĆ 2

Proces zarządzania w sytuacji katastrofy powinien uwzględniać pewne stałe elementy. Na plan pierwszy wysuwa się identyfikacja i ocena wielkiego ryzyka. Podstawowe znacznie ma tu przeświadczenie, że katastrofa przemysłowa nie jest wynikiem przypadku. Konieczne jest zatem objęcie badaniami także tego wszystkiego, co wydaje się nieoczekiwane, mało prawdopodobne, mało istotne, pozorne. Dotyczy to w jednakowej mierze etapu projektowania instalacji technologicznej, jak i jej eksploatacji. Projekty instalacji, przewidywane ujemne skutki jej działania oraz wszelkie możliwe następstwa ewentualnej katastrofy powinny być poddane ocenie społecznej. Chodzi nie tylko o zmniejszenie oporu społeczności lokalnych, znaczących grup i jednostek wobec groźnej techniki i zaakceptowanie jej sąsiedztwa, lecz również o zapewnienie niezbędnej pomocy w sytuacji awarii. Znajomość możliwych wydarzeń pozwala każdemu określić swoje miejsce w systemie działań społecznych.

Podstawowe znaczenie mają działania prewencyjne. Nie wystarcza już jednak „trzymanie się” tradycyjnego postulatu zwiększenia bezpieczeństwa pracy ludzi i urządzeń przez wzmocnienie dyscypliny i zaostrzenie reżimów eksploatacyjnych. Nie można ograniczać się do kontroli przestrzegania przepisów i instrukcji. Trzeba uwzględnić wszystkie elementy warunkujące bezawaryjne działanie instalacji i zapewnić spójność całego systemu zabezpieczeń. Kluczowe znaczenie mają również harmonogramy pracy, właściwa polityka remontowa oraz wiedza, umiejętności i kompetencje pracowników. Konieczne jest, zwłaszcza w przypadku operatorów instalacji, wykształcenie szczególnej zdolności do percepcji, szybkiej analizy i definiowania nowych zdarzeń i stanów oraz podejmowania błyskawicznych decyzji.

Krytycznej analizie muszą zostać poddane działania administracji przedsiębiorstw, samorządów lokalnych, administracji państwowej różnych szczebli oraz środków masowego przekazu. Doświadczenia krajów dotkniętych skutkami wielkich katastrof przemysłowych wskazują, iż w takich sytuacjach szczególnie boleśnie odczuwa się niedostatki w koordynacji wysiłków podejmowanych przez wymienione strony, brak więzi, a często i woli współpracy ze społeczeństwem. Wynika to z niedostatecznego przygotowania struktur intra- i interorganizacyjnych do sprawnego działania w trakcie awarii i po niej, zwłaszcza jeżeli zagrożenie dla środowiska utrzymuje się przez dłuższy czas. struktury zróżnicowanie poziome (horyzontalne) struktury zróżnicowanie przestrzenne (rozproszone) struktury


Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>