Do najważniejszych zalet struktur macierzowych należą:

– wyzwolenie zablokowanej w tradycyjnych układach sztabowo-liniowych inwencji twórczej,

– możliwość kompleksowego skupienia się na szczegółowym problemie,

– większa otwartość i elastyczność w dostosowywaniu się do zmian otoczenia,

– zwiększenie odpowiedzialności kierownika-koordynatora za przedsięwzięcie, dzięki rozszerzeniu jego kompetencji na cały cykl realizacyjny,

– usprawnienie przepływu informacji.

Główne wady struktur macierzowych

– zerwanie z zasadą jedności rozkazodawstwa i możliwość sporów kompetencyjnych między kierownikami funkcji a koordynatorami przedsięwzięć,

– brak wzajemnego zrozumienia i zaufania kierowników funkcji i kierowników przedsięwzięć,

– stawianie kierownikom i podwładnym dość wysokich wymagań, co powoduje trudności ze skompletowaniem grup zadaniowych,

– niepewność i zagrożenie towarzyszące kierownikowi i uczestnikom zespołu w chwili zakończenia przedsięwzięcia,

– przeciążenie kierowników przedsięwzięć problemami bieżącej koordynacji.

W strukturze macierzowej, z zastosowaniem dwóch nakładających się na siebie zasad grupowania, współwystępują takie cechy strukturalne jak: wysoki stopień specjalizacji typu profesjonalnego, głęboka decentralizacja i niewielki stopień formalizacji.

Struktury macierzowe zalicza się do szerszej klasy nowoczesnych struktur elastycznych. Charakteryzuje je zmienność części i pozycji organizacyjnych. Ściśle określony jest czas istnienia grup (zespołów) zadaniowych. Możliwy jest udział pracowników w kilku zadaniach (przedsięwzięciach) jednocześnie i pełnienie w każdym z nich odmiennej roli (kierownik jednego zadania może być, na przykład, „zwykłym” uczestnikiem innego zespołu). Na ogół nowoczesne struktury są zdecentralizowane i demokratyczne. Większość decyzji dotyczących metod, przebiegu prac, oceny ich poziomu jakościowego itd. podejmowana jest przez zespół lub przy jego współudziale. Przeciwieństwem struktur elastycznych są struktury tradycyjne. Charakteryzują się one sztywnością organizacyjnego „umocowania” poszczególnych części i sztywnością ich funkcjonowania, wynikającymi z przypisania im konkretnych i powtarzalnych celów, procedur działania oraz stałości powiązań z innymi elementami organizacji.


Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>