Zdaniem psychologów i socjologów optymalna – ze względu na ilość i jakość społecznych interakcji (wzajemnych kontaktów) – liczebność zespołu zadaniowego odpowiada liczebności małej grupy społecznej i wynosi od kilku do kilkunastu osób. W takim zespole istnieje możliwość ukształtowania silnych wzajemnych więzi oraz uniknięcia podziału na rywalizujące z sobą podgrupy. Także tę prawidłowość warto uwzględniać przy tworzeniu zespołów pracowniczych.
Istotny wpływ na jakość stosunków międzyludzkich panujących w zespole ma sposób doboru jego uczestników. Uwzględnianie jedynie kryterium kwalifikacji zawodowych prowadzi często do sytuacji niedopasowania różnych osobowości i wynikających z tego konfliktów. Zdarza się często, iż w jednym zespole znajdują się osoby typu „kosa” i „kamień”, ludzie lubiący często mówić, a nie umiejący słuchać, jednostki dążące do podkreślenia własnej przewagi przez poniżenie innych i osoby nadwrażliwe. Konflikty wynikające z wzajemnego niedopasowania mogą wpływać – i najczęściej wpływają – na obniżenie poziomu wykonania zadań organizacyjnych. '
Tego typu niebezpieczeństw można uniknąć zwracając uwagę zarówno na charakterystyki uczestników organizacji, które decydują o ich przystosowaniu do konkretnej pracy, jak i do pracy w konkretnej grupie. Odnosi się to do zespołów tworzonych niejako „od góry” – przez przyszłych kierowników – oraz „od dołu” – w drodze swobodnego doboru uczestników. W pierwszym przypadku ciężar odpowiedzialności za racjonalny skład grupy spoczywa na przełożonym, w drugim zaś – na wszystkich jej członkach. Dotyczy to również oceny indywidualnego wkładu pracy i jej efektów oraz decyzji o dalszym uczestnictwie w zespole i (lub) organizacji.
Leave a reply