System obróbki elementów sterowany komputerem

Pierwszy system obróbki elementów sterowany komputerem w tzw. czasie rzeczywistym wprowadzony został w warsztatach naprawczych kolei w Japonii, w 1968 r. (Przez czas rzeczywisty rozumiemy czas, jaki wynika z potrzeb realizacji operacji technologicznych maszyny współpracującej z komputerem, a nie ten, jaki jest wyrazem „wewnętrznych” zdolności do wykonania przez elektroniczną maszynę cyfrową czynności przetwarzania danych.) System ten wzbogacono w 1972 r. o automatyczny układ podajników, a w 1974 r. zainstalowano roboty do zbrojenia maszyn obróbczych.

W tych też latach pojawiły się różnego rodzaju roboty: spawalnicze, lakiernicze itp., a następnie – wykonujące proste operacje montażowe. Po 1977 r. większość czołowych wytwórców samochodów uruchomiła zrobotyzo- wane linie spawalnicze i zgrzewalnicze. Po 1981 r. wiele koncernów, jak na przykład: Fuji, General Electric, Schlumberger, Renault, wprowadziło do eksploatacji pierwsze zakłady z tzw. systemami elastycznymi umożliwiającymi obróbkę lub montaż wielu różnorodnych elementów według różnych programów w obrębie tego samego zespołu maszyn, bez potrzeby ich zatrzymywania celem przestrojenia (przezbrojenia).

Jednocześnie w halach fabrycznych pojawiła się informatyka pracująca na potrzeby operatywnego kierowania. Przede wszystkim zaczęła ona wspomagać operatorów maszyn i całych układów technologicznych. Możliwe stało się zastąpienie tradycyjnych pulpitów sterowniczych – z miernikami i wskaźnikami optycznymi – monitorami, pokazującymi nie tylko wartości poszczególnych parametrów (np. ciśnienia, temperatury), lecz także wielkości ich odchyleń od stanu normalnego (pożądanego) oraz instrukcje dotyczące tego, jak działać, co wyłączyć, przełączyć itp.