STEROWANIE JAKOŚCIĄ – ROZWINIĘCIE

Lata czterdzieste charakteryzowały się dominacją metod statystycznych i „mniej jakościowym spojrzeniem na jakość”. Były to następstwa specyficznych presji rynku wojennego, nacisku na szybkość i masowość produkcji. Przekonanie, że jakość można zapewnić koncentrując się wyłącznie na kontroli wyrobów (szczególnie tej statystycznej) i pomijając inne aspekty procesu zarządzania, do dziś tkwi silnie w umysłach menedżerów.

Do podstawowych – klasycznych – zasad zaczęto wracać w latach sześćdziesiątych, w których coraz silniej zaczął dochodzić do głosu bardziej „zindywidualizowany” rynek. Stwierdzono, że większość nabywców uważa wysoką jakość za cechę bardzo pożądaną i jest skłonna zapłacić za lepsze wyroby wyższą cenę. Zbiegło się to z podwyższeniem wymagań dotyczących niezawodności, stawianych przez „wielkich” odbiorców, takich jak przemysł lotniczy i kosmiczny.

Prawdziwa rewolucja w zakresie jakości rozpoczęła się jednak dopiero w latach siedemdziesiątych, wraz z ekspansją produktów i przedsiębiorstw japońskich na wszystkich rynkach świata. Sukcesy przedstawicieli Nippon zmusiły centra decyzyjne Europy i Stanów Zjednoczonych do pogłębionych analiz źródeł ich konkurencyjnej przewagi. Rychło okazało się, że, niezależnie od specyfiki kulturowej i mistrzowskiego opanowania zasad naukowej organizacji produkcji, u podstaw japońskich osiągnięć gospodarczych leży umiejętność właściwego kojarzenia nowoczesności konstrukcji z wysoką jakością, niezawodnością i konkurencyjnie niską ceną. Osiągnięcie tych celów, uznawanych do niedawna za sprzeczne, stało się możliwe dzięki przyjęciu nowej koncepcji zarządzania.