R. Likert i jego pomysł

Twórcą klasycznego już dziś ujęcia jest R. Likert. Wyróżnił on dwie przeciwstawne orientacje w kierowaniu: nastawienie na ludzi oraz nastawienie na zadania. Nastawienie na ludzi przejawia się w trosce kierownika o interesy i potrzeby podwładnych oraz realizację organizacyjnych zadań. Nastawienie na zadania polega natomiast na koncentracji przełożonego głównie na tym, co i jak ma być wykonane, oraz kontroli przebiegu prac, bez względu na cele i oczekiwania uczestników organizacji oraz ich stosunek do pracy. Jak łatwo zauważyć, ujęcie to nawiązuje do koncepcji stylu demokratycznego i autokratycznego.

Wyróżnione wyżej style kierowania można odnieść do kierunków rozwoju teorii organizacji i zarządzania. Kierunkowi klasycznemu bardziej „odpowiada” autokratyczny styl kierowania, natomiast szkole „stosunków międzyludzkich” – styl demokratyczny.

Kolejni badacze przesunęli swoje zainteresowania na analizę warunków stosowania różnych stylów kierowania i ich efektywności. Najczęściej wymienianymi wewnątrzorganizacyjnymi uwarunkowaniami stylów kierowania są: osobowość oraz kwalifikacje kierownika i osób mu podporządkowanych, rodzaj pracy wykonywanej przez podwładnych, wielkość ryzyka związanego z pracą, „ciężar gatunkowy” realizowanych zadań oraz styl kierowania stosowany przez zwierzchnika. Duży wpływ na sposób kierowania ludźmi wywierają również czynniki pozaorganizacyjne. Wiele pisze się na temat wpływu kultury i tak zwanych narodowych stylów kierowania.