Współczesne systemy planowania produkcji, zwłaszcza planowania krótkoterminowego, są dostosowywane do różnych sytuacji, są odpowiedzią na różne zewnętrzne i wewnętrzne uwarunkowania. W przypadku produkcji masowej (mass production) o małym zróżnicowaniu asortymentowym, podstawą planowania są zwykle normatywy techniczne i dane statystyczne dotyczące wielkości produkcji, zużycia materiałów, części, energii, gazów technologicznych, maszyn, urządzeń itd., powiązane prostymi relacjami liniowymi.
Metody oparte na modelach liniowych mają jednak liczne wady. Po pierwsze, w wielu przypadkach „fałszują” rzeczywistość, rzadko bowiem w procesach produkcyjnych występują proporcjonalne zależności między różnymi czynnikami, np. między produkcją a zużyciem materiałów. Po drugie, trudno jest znaleźć jeden miernik (jedną normę sterowania) dla scharakteryzowania przepływu materiałów i wyrobów. Kwestią umowną jest przecież to, czy np. wyrazimy wielkość produkcji tkanin lub wyrobów walcowanych w kilogramach lub tonach, metrach bieżących lub kwadratowych. Po trzecie, w złożonych procesach technologicznych, na przykład hutniczych i chemicznych, skomplikowaną sprawą okazuje się również podział konkretnych strumieni zasileń (np. energii) na poszczególne wyroby finalne.
Leave a reply