Pięć mechanizmów koordynacyjnych – ciąg dalszy

Standaryzacja przebiegu procesu, której istotą jest zaprogramowanie treści pracy (zadań i czynności, metod i narzędzi, zasad zachowania, czasu realizacji) w instrukcjach, regulaminach, wytycznych, takich jak: instrukcja obsługi frezarki, instrukcja obiegu dokumentów księgowych, limitowanie kolejności i czasu wykonania poszczególnych operacji montażowych przez narzucenie systemu i tempa przesuwania się taśmy, zaprogramowanie komputerowe sposobu wykrajania przez krojczego wszystkich elementów wykroju żakietu itp.

Standaryzacja wyników, polegająca na sprecyzowaniu rezultatów, z pozostawieniem wykonawcy swobody wyboru sposobu ich osiągnięcia. Może to być: zlecenie brygadzie instalatorów wykonania instalacji sanitarnej w nowowybudowanym bloku, ustalenie zakresu, terminu realizacji i parametrów jakościowych pracy bez narzucania sposobu wykonania wyznaczenie działowi programowania wykonania w ciągu pół roku oprogramowania dla systemu inwentaryzacji materiałów sprecyzowanie w planie rocznym oddziału wielkiej korporacji zadania wzrostu stopy zysku o 5% itp.

Standaryzacja kwalifikacji, w ramach której formułuje się wymagania dotyczące poziomu kwalifikacji pracownika. Pracownik o wysokich kwalifikacjach, nabytych przede wszystkim w systemie edukacyjnym poza organizacją, posiada wiedzę i doświadczenie w zakresie wykonywania wielu zadań przynależnych do jego profesji, co znacznie redukuje potrzebę bezpośredniego nadzoru kierowniczego, standaryzowania przebiegu procesu pracy, a w niektórych przypadkach nawet wyniku. Przykładowo: nauczyciel z wyższym wykształceniem i kilkuletnim stażem zawodowym nie wymaga stałego bezpośredniego nadzoru kierowniczego w formie kontrolowania przebiegu lekcji, codziennego raportowania dyrektorowi szkoły lub jego zastępcy do spraw' dydaktycznych o treści i przebiegu lekcji, nie korzysta też ze szczegółowych instrukcji prowadzenia zajęć ani nawet nie narzuca mu się końcowych rezultatów w postaci określonego procentu uczniów promowanych czy pomyślnie zdających na wyższą uczelnię posiada on dużą swobodę w zakresie doboru metod nauczania, sposobu oceniania, jak też – w mniejszym zakresie – programów i zawartości merytorycznej przekazu. Podobnie można scharakteryzować pracę lekarza, dyplomowanej pielęgniarki, policjanta i innych, których pracę kształtują w pierwszym rzędzie uniwersalne standardy profesjonalne, a dopiero w drugiej kolejności – mechanizmy wewnątrzorganizacyjne, wypracowane na potrzeby konkretnej organizacji.