Pełna procedura planowania produkcji w SPT

Straty z tytułu magazynowania mogą mieć różne źródła. Powstają w fazach poprzedzających proces wytwarzania (na przykład w wyniku składowania materiałów, półproduktów, części), bezpośrednio w toku produkcji, a także w następstwie magazynowania wyrobów gotowych. Wymienione zapasy traktuje się powszechnie – w dominujących dziś tłoczących systemach produkcji – jako najpewniejsze czynniki zwiększające „odporność” na zakłócenia oraz elastyczność przedsiębiorstwa w dostosowaniu się do wymagań rynku. System produkcyjny Toyoty ukierunkowany jest na ograniczenie, a nawet wyeliminowanie tego rodzaju strat. Jego filarami są dwa założenia:

– produkcja musi być realizowana zgodnie z terminami zamówień,

– żadnych wyrobów nie wytwarza się „na skład”.

Wytwarzanie zgodnie z terminami zamówień nie jest postulatem nowym: większość współczesnych przedsiębiorstw dąży do tego celu. Jest on jednak niezwykle trudny do osiągnięcia, gdy – podobnie jak w Toyocie – towarzyszy mu nacisk na dotrzymanie zmiennych wymagań asortymentowych i ilościowych.

W praktyce najtrudniejsza jest minimalizacja czasu realizacji zindywidualizowanego zamówienia przy jednoczesnej redukcji ilości oczekujących na sprzedaż wyrobów finalnych, W Toyota Motor Co. poradzono sobie z tym, planując wielkość produkcji poszczególnych rodzajów samochodów (modeli w określonym kolorze i z konkretnym – wybieranym przez klientów – dodatkowym wyposażeniem) na podstawie faktycznie zrealizowanej sprzedaży, nie zaś według prognoz popytu. Przyjęto bowiem założenie, że jeżeli wyrób dobrze „sprzedaje się” dziś, to najprawdopodobniej odpowiada wymaganiom rynku i niezwłocznie pojawią się nowe zamówienia, że znajdzie nabywców także jutro. (Nie można jednak zakładać, że tak samo będzie za kilka dni.) W rzeczywistości w systemie tym może się jednak zdarzyć, że część pojazdów nie zostanie sprzedana i powstanie zapas. Ale ponieważ spowoduje to natychmiastowe wstrzymanie produkcji samochodu danego typu, czy asortymentu, to i tak w praktyce straty są mniejsze, niż gdy planuje się produkcję antycypacyjnie, w oparciu o przewidywania mniej lub bardziej wykraczające w przyszłość. Pełna procedura planowania produkcji w SPT obejmuje:

– plany zbiorcze, długoterminowe, które są sporządzane na okres roku, półrocza i kwartału

– plan pośredni, średnioterminowy, obejmujący zwykle jeden miesiąc

– plany szczegółowe, krótkoterminowe, sporządzane na okres tygodnia, trzech dni, doby.