Opisana struktura była skutecznym narzędziem realizacji celów przedsiębiorstwa przez kolejne 5 lat. W roku 1960 wprowadzono nowy schemat organizacyjny (rysunek 7.4), rejestrujący kolejne zmiany struktury formalnej. Polegały one przede wszystkim na:
– 1) powołaniu rady techniczno-ekonomicznej, jako organu opiniodawczego dyrektora,
– 2) przemianowaniu stanowiska naczelnego inżyniera na zastępcę dyrektora ds. technicznych,
– 3) stworzeniu działu ekonomicznego,
– 4) powołaniu działu głównych specjalistów, zajmującego się doradztwem, typizacją i weryfikacją projektów.
– 5) utworzeniu grupy pomiarowej, dokonującej ocen instalacji na podstawie własnych badań technicznych. widowano ich podział na zespoły. W strukturze pozostało stanowisko kierownika pracowni i jego zastępcy. Wyeliminowano najniższy szczbel zarządzania, reprezentowany przez kierownika zespołu. Zwiększyła się rozpiętość kierowania kierowników pracowni. Ponadto zostali oni obarczeni obowiązkiem kalkulacji kosztów, ponieważ zlikwidowano samodzielny zespół kalkulacji, obsługujący poprzednio wszystkie pracownie.
W drugiej połowie lat sześćdziesiątych i na początku lat siedemdziesiątych przedsiębiorstwo kontynuowało strategię intensywnego rozwoju przez wzrost specjalizacji i zróżnicowanie oferty. W strukturze pojawiły się jednostki terenowe (rysunek 7.6). Ich powstanie i działalność wiązała się z wykonywaniem projektów dla dużych inwestycji przemysłowych. Długość „życia” jednostek terenowych nie była uzależniona jedynie od czasu trwania inwestycji. Niektóre zespoły, na bazie doświadczeń z konkretnej budowy, zdołały rozwinąć trwałe specjalizacje, jak np. instalacje dla szpitali lub statków.
Leave a reply