Potrzeby samorealizacji

Prawie każdy człowiek ma swoje ulubione zajęcie, które najczęściej wiąże się z realizacją jego zainteresowań (hobby) i potencjalnych możliwości. Wykonując je rozwija się i samourzeczywistnia. Ideałem jest, gdy znajdzie odpowiednie po temu warunki także w zatrudniającej go organizacji lub firmie, której jest właścicielem, gdy może realizować się w pracy zawodowej.

Dążenie do samorealizacji jest ważnym motywatorem. Pracownik z laką zaktywizowaną potrzebą z zasady (oczywiście w warunkach sprzyjających) dobrze wykonuje swoje zadania, nie wiążąc bezpośrednio i zbyt ściśle własnej aktywności z poziomem uzyskiwanych zarobków. Na pytanie: „dlaczego pracujesz?” odpowiada najczęściej: „bo lubię tę pracę i firmę”. Inni na to pytanie odpowiadają zwykle: „bo muszę” lub „robię to dla pieniędzy”.

Pracownik samourzeczywistniający się niechętnie zmienia rodzaj wykonywanego zajęcia, „trzyma się swojej pracy” i realizuje zadania nie bacząc na przejściowe trudności. Często zajmuje się też nimi w swoim czasie prywatnym.

Od czego zależy samorealizacja w pracy, co należy robić, aby zwiększać znaczenie tej potrzeby i lepiej wykorzystywać jej „siłę napędową”?

Z badań prowadzonych przez socjologów wynika, że stosunkowo największą wagę do możliwości samourzeczywistnienia przywiązują ludzie w wieku 40-50 lat. Poszukując pracy zwykle zadają najpierw pytanie „co będę robić?”, a dopiero potem „za ile?”. U młodych pracowników często kolejność zadawanych pytań jest odwrotna.