Analiza „Centroprojektu”

Wykorzystując teorię konfiguracji strukturalnych Mintzberga do interpretacji kolejno zmieniających się struktur „Centroprojektu” możemy ustalić, że:

– 1) okresy rozwoju przedsiębiorstwa związane są wyraźnie z wyborem i ukształtowaniem odpowiedniej konfiguracji: struktury prostej w początkach funkcjonowania, biurokracji profesjonalnej w stabilnych latach sześćdziesiątych, adhockracji w zmiennych warunkach przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych

– 2) odchodzenie od logiki biurokracji profesjonalnej na rzecz rozwiązań charakterystycznych dla biurokracji mechanicznej prowadziło do konfliktów, osłabienia motywacji kadry i spadku sprawności działania

– 3) wybiórcze wprowadzanie pojedynczych rozwiązań strukturalnych, charakterystycznych dla nowej konfiguracji (formy dywizjonalnej), wprowadza zamęt i wywołuje skuteczny opór, przywracający rozwiązania z poprzedniej konfiguracji (biurokracji profesjonalnej) np. tworzenie silnych niezależnych pracowni skupiających różne specjalistyczne zespoły projektowe oraz przydzielenie kierownikom tych pracowni zadania kalkulacji kosztów (cechy formy dywizjonalnej), nieskorelowane z dalszymi istotnymi zmianami, takimi jak zmiana zasad planowania, procedur oceniania pracowni, systemu wynagradzania kadry kierowniczej i projektantów', spowodowało konflikty rozwiązane dopiero po przywróceniu, satysfakcjonujących profesjonalistów, pracowni wąskospecjalistycznych

– 4) efektywne przejście do nowego typu struktury uwarunkowane jest spełnieniem wymogów sytuacyjnych, np. nasilenie konkurencji i konieczność sprostania wymogom innowacyjności stały się przesłankami trafnej decyzji

– 0 przejściu do adhockracji, podczas gdy wcześniejszej idei formy dywizjonalnej nie towarzyszyło ujawnienie się ducha przedsiębiorczości i ogólnych kwalifikacji menedżerskich u kadry kierowniczej średniego szczebla.