Pionowa decentralizacja

Mechanizmy spajające (stanowiska, komitety, zespoły zadaniowe oraz struktury macierzowe). Często w praktyce funkcjonowania złożonych organizacji okazuje się, że do ułatwienia koordynacji działania zróżnicowanych jednostek organizacyjnych konieczne jest wykorzystanie specjalnych mechanizmów łączących. Typowe przykłady takich rozwiązań to: oddelegowanie inżyniera z działu technologicznego do zakładu, w którym uruchamiana jest nowa linia produkcyjna utworzenie kilkunastoosobowego zespołu zadaniowego do spraw wprowadzenia na rynek nowego wyrobu, zespołu grupującego specjalistów z działu marketingu, sprzedaży, produkcji, zaopatrzenia i transportu, finansów koordynator programowy w telewizji, odpowiedzialny za politykę programową i integrujący pracę wielu zespołów dziennikarskich struktury macierzowe i działający w nich kierownicy projektów, programów, przedsięwzięć.

Pionowa decentralizacja opisująca rozkład uprawnień decyzyjnych wśród liniowej kadry kierowniczej. Kształtując ten parametr odpowiadamy na pytanie: jak wiele uprawnień decyzyjnych przenieść na niższe szczeble kierownicze, jak daleko w dół hierarchii, jak w tych warunkach mieć kontrolę nad działaniem niższych szczebli. Przekształcenie zakładów produkcyjnych przedsiębiorstwa wielozakładowego w centra zysku oznacza bardzo głęboką decentralizację pionową. Kierownicy zakładów odpowiadają już nie tylko za bieżące działania produkcyjne i efektywność produkcji, ale za długookresową rentowność produkcji danego typu wyrobów, a to zmusza do analizy zagadnień rynkowych i sprzedaży, rozwoju i doskonalenia produktu, pogłębionej analizy ekonomicznej, umiejętnej polityki inwestycyjnej itd. Dyrekcja naczelna zakładu zapewnia sobie kontrolę nad zakładami m.in. przez ocenianie i aprobowanie planów finansowych, inwestycyjnych, w zakresie badań i rozwoju.