Kwestia rozmieszczenia uprawnień decyzyjnych w zaprojektowanym układzie hierarchicznym stanowisk jest na tyle istotna, że rozpatruje się ją jako odrębną cechę struktury organizacyjnej, zwaną stopniem centralizacji – decentralizacji.
O centralizacji – decentralizacji możemy mówić jako o stanie organizacji albo jako o procesie w niej zachodzącym. Zawsze należy pamiętać, że są to określenia względne (relatywne) z tego powodu umieszczamy je w parze.
Organizacja jest scentralizowana, gdy zdecydowana większość uprawnień do podejmowania decyzji skupiona jest na szczycie hierarchii – „w rękach” top managers – i gdy rzeczywiście decyzje zapadają „na samej górze”. Niższe szczeble zarządzania pełnią w tym przypadku rolę przekaźnika i nadzoru odpowiedzialnego za wykonywanie zadań i procedur zatwierdzonych przez dyrektora (dyrektorów).
Organizacja jest zdecentralizowana, gdy szereg istotnych uprawnień decyzyjnych posiadają kierownicy niższych szczebli zarządzania, niekiedy nawet pracownicy na stanowiskach wykonawczych.
Decentralizacją nazywamy też proces przekazywania uprawnień decyzyjnych w dół hierarchii organizacyjnej, podczas gdy centralizacja polega na odbieraniu uprawnień niższym szczeblom i umiejscowianiu ich na szczeblach wyższych i najwyższym.
W pierwszej części przypadku „Centroprojekt” opisaliśmy funkcjonowanie biura projektów w scentralizowanym przedsiębiorstwie „Budomontaż”. Fakt, iż kierownik tak dużej jednostki organizacyjnej nie miał bezpośrednich uprawnień decyzyjnych dotyczących wyboru zleceń, ich treści merytorycznej, czasu realizacji i innych istotnych warunków umowy, a jedynie jako jeden z kilku podmiotów konsultował te kwestie przed przyjęciem zlecenia, odbijał się na sprawności prac projektowych.
Leave a reply