Analiza skutków stosowania tych stylów kierowania wykazała, że kierowanie autokratyczne motywuje do pracy „na ilość” i sprzyja uzyskiwaniu wyników o niskiej jakości oraz oryginalności. W grupach kierowanych przez autokratów pojawia się często agresja i apatia. Uczestnicy najczęściej nie są zadowoleni ze swojej sytuacji i stosowania wobec nich tego stylu. Nic zatem dziwnego, że tuż po opuszczeniu grupy przez kierownika zwykle obniżają tempo pracy lub nawet ją przerywają.
Skutkiem kierowania demokratycznego jest w większości przypadków mniejsza – w porównaniu do poprzedniego stylu – ilość wykonanej pracy. Uzyskuje się jednak rezultaty o wyższej jakości, bardziej oryginalne. Efekty pracy grupy nie zależą od obecności kierownika. Kontakty interpersonalne są nacechowane życzliwością, często zawiązują się przyjaźnie. Ten sposób kierowania jest najczęściej akceptowany przez jednostki i grupy.
Kierowniu nieingerującemu towarzyszy stosunkowo niewielka ilość i zła jakość wykonanej pracy. Uczestnicy zwykle nie akceptują tego stylu. Są często sfrustrowani z powodu pozostawienia samym sobie. Sprzyja to tworzeniu się nieformalnej struktury grupy i przejęciu kontroli nad zachowaniami przez autokratycznego przywódcę.
Inną koncepcją stylów kierowania jest tzw. teoria X i Y sformułowana przez D. McGregora. Omawiamy ją obszernie w rozdziale XI, pkt. 3.
Leave a reply