Zastosowanie kryteriów 4, 5, 6, 7, zwanych często rynkowymi lub autonomicznymi, prowadzi do stworzenia jednostek organizacyjnych, które mogą działać względnie niezależnie od siebie. Przy użyciu kryteriów 1, 2, 3, zwanych funkcjonalnymi lub kooperacyjnymi, powstają jednostki organizacyjne, które są znacznie bardziej uzależnione od siebie, które muszą ze sobą ściśle i na bieżąco współpracować.
Warto rozpatrzyć, jakie kryteria grupowania zastosowano w „Centro- projekcie”. Na schemacie centrum projektowego (rysunek 7.2) widzimy, źe piony wyróżniono w oparciu o kryterium funkcji. Wewnątrz pionu projektowania (pionu głównego inżyniera) sytuacja jest bardziej skomplikowana. Zastosowano zarówno kryterium produktu (pracownia konstrukcyjna, pracownia wentylacyjna, pracownia klimatyzacyjna), jak i kryterium funkcji (pracownia studiów, dział normalizacji, zespół kalkulacji).
Stworzenie zespołów realizujących wyróżnione funkcje odciążało kierowników pracowni i zespołów projektowych od zajmowania się pracami badawczo-rozwojowymi, opracowywania normatywów i kalkulacji prac projektowych. Pozwalało skoncentrować się na kierowaniu samym procesem projektowania, przede wszystkim na przydzieleniu pracy, instruktażu, kontroli kompletności, jakości i terminowości wykonania. Kierownicy pracowni „produktowych” musieli jednak ściśle współpracować z kierownikami komórek „funkcjonalnych”, odpowiedzialnych za realizację pozostałych funkcji, związanych z projektowaniem w szerokim znaczeniu.
Tworzenie komórek i jednostek organizacyjnych wiąże się z tworzeniem szczebli, czyli budowaniem hierarchii organizacyjnej. Potocznie nazywamy ją „organizacyjną drabiną”.
Należy zauważyć, że rzadko się zdarza, aby liczbę szczebli można było jednoznacznie określić dla całej organizacji. Najczęściej jest ona różna dla różnych obszarów działania.
Leave a reply